Çanakkale Dile Gelse. Rahmi SÖNMEZ
Silah arkadaşım Rahmi SÖNMEZ’in o unutulmaz destan üzerine kaleme aldığı bir şiirini paylaşıyoruz sizlerle.
ÇANAKKALE DİLE GELSE
.
Ben tarih;
Çoğu kez yanlış öğrendiler beni
Yanlış anlatıldım.
Çoğu kez geleceğe ışık tuttum
Ama kör gözlerle aldatıldım
Benden ders alınsaydı çoğu zaman
Hep acılar olmazdı tekrarlanan
Hamurum zamandır beni
Kaderim yamandır benim
Bu kör gözlerin seyrinde
Tekrarlanır sonsuzluğa giderim
.
Ben zaman;
Akıp giderim hiç durmadan
Nasıl değerlendirildiğimdir önemli olan
Ya geçerim beyhude bir işe yaramadan
Ya da değerlendirilmemle bulunur yaradan
.
Benim adım şehadet;
Ben insanlara Allah’ın en yüce katını sundum.
Bu katın lezzetini tasvirden yoksundum.
Nasıl tasvir ederim diye düşünür dururdum.
Bu tasviri Çanakkale’de şu dörtlükte buldum.
’’Bir kahraman takım ve Yahya çavuştular
Tam üç alayla burada gönülden vuruştular.
Düşman tümen sanırdı bu şahane erleri
Allah’ı arzu ettiler akşama kavuştular.’’
.
Ben 1915;
Tarihin saçının telleri
Benim zamanımda kan kokusuyla alırdınız yelleri
Bir yanda bir emperyalist topluluğun hayalleri
Bir yanda özgürlüğüne düşkün yürekli Anadolu erleri
En iyi ben bilirim içimde geçenleri
Yetimleri, yeni yetenleri, masumları, eziyet edenleri
Toprağın nasıl kan olduğunu en iyi ben bilirim
Kanın topraklaşması benim sinemde
“Vatan topraklaşınca, millet vatansızlaşır heyhat!”
O sahneler hep gözümün önünde
Hiç silinmiyor, ne kadar silsem de
.
Ben savaş;
Yaşamakla yaşamanın ortasındayım
Hep ekonomi denen kavramın oltasındayım
Gezsem dolaşsam da bütün dünyayı
Hep Anadolu’nun haritasındayım
Ne yiğitler ne yiğitlikler gördüm ben
Ne hainler ne hainlikler gördüm ben
Yedi düveli izledim de bağrımda ben
Yedi düvele zaferi öğreten
Türk kavminin sevdasındayım ben
.
Ben su;
Yaşamın en temel gereği
Bazen gözlerden süzülürüm
Bazen sızlatırım yüreği
Bazen buz olur büzülürüm
Bazen benimle kırılır gemilerin direği!
Ben iyi bilirim 1915’i
Kâh denizler doldurdum
Kâh derelerde çağladım
İnsanlar ateş yağdırdılar bana
Yüreğinde ateş binlerce ana
Gözlerinde yine ben vardım
Akıntılar kâh benimle
Kâh kanlarla dopdolu
Kanla bizi ikiz kardeş gibi
Gözledi Anadolu
.
Ben Anadolu;
Bağrımdan insanlar aktı Çanakkale’ye doğru
Bağrımda taşıdım öksüz yetim çocuğu
Yüreğimde hissettim anasızlığı, babasızlığı, kocasızlığı
Zulümlerin en zalimini bağrımda yaşadım
Bağrım yarıldı acılardan
Kavimler geldi, geçti üzerimden benim
Onlar geçer ben seyrederim
Bazısı sevincim neşem olur
Bazısı ise sadece kederim
Kaderimi sorarsanız bana
Onu sadece Türklere teslim ederim.
.
Ben Çanakkale;
Yemyeşil iki ana karanın ortasında,
Mavi sulu bir boğazım ben.
Ana karaların kızardı kıpkızıl,
Mavi sularım kızıl pelte oldu lop lop,
Tarih boyu hep falıma baktılar benim
O kızıl kanlar üzerimden aktılar benim
Dişimle tırnağımla tam huzuru bulmuştum,
Ana karama yine yeşiller doldurmuştum.
Aynı hain insanlar bahtıma taktılar benim,
Şehitler üzerindeki yorganımı yaktılar benim.
.
Rahmi SÖNMEZ
1996
İLGİLİ PAYLAŞIMLAR
